Doorbraak

Een paar dagen van tevoren begon ik al na te denken over het gesprek. Waar zou ik het eens over gaan hebben? Waar liep ik het meest tegenaan? Het antwoord was zoals altijd: seks. Ik wil niet meer dat het mijn leven beheerst, positief noch negatief. Ik wil weer gewoon met mijn eigen man kunnen vrijen, zonder bang te worden of mezelf vies te voelen.
En toen bedacht ik dat ik dat wel al kon, maar alleen als ik voor mezelf accepteerde dat ik er niets van hoefde te genieten. Mijn euro viel. Dat was natuurlijk de reden waarom ik zo makkelijk met klanten kan vrijen en niet met de man waar ik van hou. Tijdens een afspraak heb ik de touwtjes meestal in handen en hoef ik niet mee te genieten. Het gaat om de man, hij betaalt me. Natuurlijk verwachten ze dat je ook geniet maar ik ben héél goed in toneelspelen, zo goed zelfs dat ik er vaak zelf intrap. Op zulke momenten kan ik gewoon vrijen. Ik ben me bewust van wat er gebeurt en ik registreer. Ik hoef geen knopje om te draaien, het is geen kwestie van 'verstand op nul'. En ik hou van mijn werk, ik hou er zoveel van! Omdat ik iemand iets kan geven wat hij nodig heeft (wat ik zelf niet meer wil of kan voelen). Omdat het me zo makkelijk afgaat. Omdat het goed betaalt, en ik lig er achteraf niet wakker van 's nachts. Omdat het me vaak goed doet eens iemand te ontmoeten buiten de vier muren op een heel vrijblijvende manier. Het voelt zo veilig en ik ben er zo goed in. Waarom kan ik dat dan thuis niet?

Dit was zo'n beetje het grootste struikelblok de laatste maanden - zoniet jàren. Manlief werd onzeker. Ik wist dat het niks met hem te maken had, maar wat was het dan wel?
Hij dacht dat het kwam omdat ik me prostitueerde. Dat geloofde ik niet maar het maakte me wel onzeker. Ik heb zelfs een moment gedacht dat ik er met hem geen zin in had omdat ik achteraf geen beloning (geld) kon verwachten. Gelukkig was ik er al snel achter dat ook dat onzin was.

Als ik met mijn man ging vrijen, werd ik bang. Hij is erg attent en altruïstisch, ook in bed. Ik sta op de eerste plaats. Hij is zacht, lief, teder en neemt alle tijd. De ideale minnaar dus. Ik ging onder de loep nemen wat me zo afschrikte. Het feit dat hij zo met mijn lichaam bezig is, dat ik daar lig en hij tijd en energie in me steekt in de hoop me te laten genieten. Dàt is het probleem. Dat verdraag ik niet. Ik voel me dan bekeken, vernederd. Het voelt als incest. Dat gevoel kon ik niet plaatsen. Ik voel het niet als ik met een klant afspreek. En toen bedacht ik: misschien moet ik niet "genezen" worden. Als hij zou accepteren dat ik geen fysiek genot verlang, dan kan ik ongedwongen met hem gaan vrijen. Dan kan ik hem bevrediging schenken zonder mijn eigen lichaam aandacht te geven en dan kan ik zonder paniek voor hem uit de kleren. Dan kan ik achteraf gaan slapen zonder vies gevoel. Dan zou vrijen geen probleem meer voor me zijn. Zoiets krijg ik natuurlijk niet aan hem verkocht, want dan gaat hij zich voelen alsof hij me 'gebruikt'. Welke man wil nu met zijn vrouw vrijen als hij weet dat ze er fysiek niets aan heeft?
Met dat idee, die vraag, ging ik vanmiddag naar mijn therapeute. I, heet ze.

Ik vertelde haar mijn oplossing. In plaats van te willen 'genezen', gewoon accepteren. Voor mij zou het als een opluchting voelen. Maar dit keer ging ze graven. Dat doet ze lang niet altijd. Ik was nieuwsgierig naar haar bedoeling en ik ging er in mee.

Waarom voel je je zo onveilig, zo vies? vroeg ze me. Was ik ooit verkracht, misbruikt?
Dat vond ik een moeilijke vraag. Ja en nee. Ik heb wel vaak seks tegen mijn zin gehad met mannen ja, maar ze hebben me nooit met geweld overmeesterd. Ik liet hen eerder maar begaan, uit zelfbescherming. Omdat het van me verwacht werd en dan was ik er van af.

Schijnbaar was het woordje 'verwacht' een sleutelwoord voor haar. Ze groef verder.
Ik vertelde dat ik ook nog steeds nachtmerries had, over mijn moeder. Dat ik haar afkeurende blik in mijn rug voel prikken als ik met mijn man vrij. Dat ik nog nachtmerries heb over haar, hoe ze me misbruikt - maar dat ik niet begrijp waar ze vandaan komen. Want het is nooit wérkelijk gebeurd...

En dan vertelde ik over de dingen die wél gebeurd zijn. Hoe ze me (letterlijk) twee jaar opsloot toen ze ontdekte dat ik met iemand naar bed geweest was. Hoe ze mijn condooms en pil afpakte die ik stiekem was gaan halen. Hoe ze me verrot stond te schelden toen ze me op zeventienjarige leeftijd betrapte toen ik aan het masturberen was in mijn kamer (je bent net je vader, die was ook pornoverslaafd!) Hoe ze me - toen ik eindelijk meerderjarig was - woest de pil toesmeet die ze voor me was gaan halen bij de dokter. Hoe ze mijn vriendje en mij 'dwong' om naar topless danseressen te kijken met pluimen in hun gat. Hoe ik erachter kwam dat ze naar mijn liefje seksueel getinte smsjes stuurde en hoe dat de druppel was voor mij. Toen ben ik weggelopen.

Voor mij waren het details. Ik had al eerder verteld over mijn moeder, het gebrek aan privacy, hoe streng ze was en hoe overbeschermend. Ik dacht niet dat dit écht veel uitmaakte, maar ik vertelde het toch, omdat Inge er naar vroeg.
Ik vertelde hoe mijn moeder woest mijn slipje naar beneden trok toen ik ongesteld werd op mijn elfde. Over het taboe. En over het contrast toen ik meerderjarig was geworden. Toen moest ik plots de pil slikken, make up gebruiken, mijn benen scheren, rokjes dragen. Anders kon ik geen man aan me binden. Want mannen willen seks.
Dat contrast - van de ene dag op de andere - vond ik walgelijk. Het waren dingen waar ik het niet met mijn moeder over wilde hebben.

Tegen die tijd zat ik luid te snikken want ik zag de puzzel in elkaar vallen. Mijn lichaam wil geen fysieke prikkels meer voelen. Mijn lichaam wil dood zijn. Emotioneel wil en kan ik me nog verbinden, ik kan nog liefde tonen. Maar niet meer op die manier. Ik dacht dat het iets spiritueels was - zoals ascetische monniken. Dat ik het aardse genot van seksualiteit overstegen had. Maar eigenlijk loop ik er gewoon voor weg. Ik heb nog wel eens een orgasme, en dan voel ik me onpasselijk worden. Meteen zie ik haar gezicht voor me. Meteen lijkt het alsof het haar handen, hààr vingers zijn die me over de grens duwen. Ik moet en zal genieten. ZIJ wil het en daar heb ik niks tegen in te brengen. Haar wil is wet.

In BDSM vond ik troost en zekerheid. Als Dominante kan ik me weer op de ander richten en mijn eigen lichaam buiten spel zetten. Als hoer kan ik dat ook. Als echtgenote die van haar man houdt niet...

I was er stil van. Ze vertelde me dat ze zelf een verleden heeft van seksueel misbruik. Ze vertelde ook dat dit mishandeling was van mijn moeder. Letterlijk mishandeling, psychisch seksueel misbruik. En dat - hoewel pijn niet meetbaar is - zij persoonlijk dit erger vond dan wat ZIJ had meegemaakt.

En toen deed ik wat ik altijd doe, ik ging mijn moeder verdedigen. Want zij had dat allemaal uit liefde en angst gedaan. Zij had ook haar trauma's en ik vergaf het haar en ik zou mijn pijn zo waardig mogelijk en in stilte dragen. Toen werd I boos.
Nee L, zei ze. Dit gaat nu even niet om je moeder. Met alle respect voor haar misbruik en haar weg - maar dit gaat nu om jou. Om hoe jij nu verder moet. Zij heeft je dit aangedaan, en het is niet jouw schuld en je hebt het ook niet verdiend. Wat zij gedaan heeft heet mishandeling, jij hebt een zwaar seksueel trauma en dat heeft zij je aangedaan. Je had haar daar destijds voor kunnen aangeven.

Toen ben ik onbedaarlijk beginnen janken. Het was de eerste keer dat iemand dit zo rechtuit tegen me zei. Het was de eerste keer dat ik erkenning kreeg in zo'n hoge mate. Maar ik was ook bang. Mijn eigen moeder! Ik heb het altijd voor haar opgenomen. Ik mocht kwaad zijn op haar, ik mocht slecht spreken over haar, maar als een ander dat deed was dat ondraaglijk. Ook nu was het ondraaglijk. Het deed pijn en ik voelde me erg alleen.

Ik ben een slachtoffer van psychisch seksueel misbruik. Ik vertoon dezelfde 'symptomen' als kinderen die jarenlang incest hebben moeten ondergaan. Ik moet eerst dit idee accepteren. Ja, mezelf letterlijk 'slachtoffer' voelen. Het is erg in de mode om jezelf net NIET zo te voelen. Maar als ik dat nu doe, dan ontken ik weer die pijn in mezelf. Dan ga ik het weer voor haar opnemen en het goedpraten. Dan ontzeg ik mezelf opnieuw die zelfcompassie. Pas als ik mezelf in deze situatie accepteer, kunnen we werken aan de volgende stap. Maar of ik hiervan 'genezen' wil worden weet ik nog niet. Ik hoefde het nu ook nog niet te beslissen van haar. We zien wel.

Het moeilijkste punt nu is communiceren met mijn man. Hij gaat dit heel erg vinden en geen 'misbruik' van me willen maken. Terwijl ik dat net zo nodig heb...

Moederdag - epiloog

Moeder worden.  Het enige wat je er tegenwoordig voor hoeft te doen, is een baby door het geboortekanaal te persen.  Of een keizersnede ondergaan, of adopteren.  Niet bepaald moeilijk.

Oké, bevallen was geen pretje, maar dat weet je van tevoren, dat het geen dagje welness wordt eens de tijd daar is.  Maar de voldoening achteraf zou zo groot zijn als je dat kleine roze rimpelige hoopje in je armen houdt, dat je meteen alle ellende vergeet.  Zeggen ze.

Ze zeggen nooit dat de ellende dan pas begint.

Moeder.  Het klinkt als een elitaire titel waar veel vrouwen niet eens recht op hebben.  Het hebben van een of meer kinderen maakt je geen Moeder, vind ik.  Ik zou mezelf geen Moeder durven noemen.

'Moeder', dat is een eretitel voor vrouwen die goed voor hun kinderen zorgen, onvoorwaardelijk van hen houden, alles opgeven met de glimlach en hun hele verdere leven op een roze wolk zitten.  Het is een roeping die verder gaat dat die biologische voortplantingsdrang.  

Héél even mocht ik van die roze wolk proeven, ruim een jaartje.  De kans zat er dus dik in dat ik goed op weg was om zo'n 'Moeder' met hoofdletter M te worden.  Wat was ik trots! Wat een vreugde, wat een geluk! Niks deed er nog toe, alleen dat bolle hummeltje.  Ik dwong iedereen om hem overlopend van bewondering gade te slaan.  En dat deden ze, je moet een 'Moeder' nooit tegenspreken weet iedereen.

Waar is het dan misgegaan?  Wat deed ik toch fout...

Het is niet de schuld van hummel nummer twee want als ik naar hem kijk, ziet hij er even perfect uit.  Maar het vuur is gedoofd.  Ik ben 'Moeder'-af.  Weg intens geluk, weg gillend-op-een-achtbaan-vreugde.  Het enige dat is overgebleven is een soort van allesverscheurende liefde.  Ik ben degene die wordt verscheurd.  Heen en weer geslingerd.  Met mijn hoofd tegen de muur gekwakt.  Het gevoel tussen geen Moeder willen zijn en niet meer zonder hummels kunnen.  Het leven is oneerlijk...

Schuldgevoel overvalt me, dag na dag, uur na uur.  Had ik die roze wolk maar nooit beleefd!  Nu ben ik verloren, voor de rest van mijn leven.  Mijn lot is bezegeld.  Geen enkele liefde zal deze kunnen overstijgen, geen enkele pijn zal zo diep snijden als deze.  

Hummels, kruimels van me...  met jullie gave huidjes.  Jij met je helblauwe ogen en jij met je kijkers die lijken op mosgroene agaat...  het spijt me dat ik jullie moeder ben.  Ik was zo graag Moeder geweest, dat verdienen jullie.  En het is wreed dat jullie er meer gebaat bij zijn dat ik verder blijf aanmodderen dan dat ik weg zou gaan (het idee alleen al laat me in elkaar schrompelen!).  

Knutselwerkjes vol lijm en verf prijken op de kast.  Tekens van pure, naiëve devotie.  Confronterend. De geschiedenis herhaalt zich...

Knoop

Heerlijke sensatie van koude lucht op mijn lichaam terwijl je mond en tong mijn schoot in brand zetten.  Je weet precies het goede plekje te vinden, je weet hoe snel je moet gaan, hoeveel druk je moet uitoefenen, na zo'n korte tijd lijk je mijn lijf al goed te kennen.  Ik ben ontspannen.  We hebben tijd deze keer, véél tijd, en toch vrijen we alsof het onze eerste keer is.  Ook een beetje alsof het onze laatste keer is.  Het is lang geleden, en we hebben honger, honger naar elkaar.  Je tong en hand spelen een synchroon spel, en ik zucht diep als mijn vulva zich met ritmische golfbewegingen om je hand klemt.  Er vormt zich een natte plek onder me en ik kreun zacht, héél zacht, ondanks de vrijheid die we hier hebben.  

Veel tijd om weer tot mezelf te komen gun je me gelukkig niet.  Je laat me letterlijk alle hoeken van het bed, van de kamer zien.  Je stoot wild, hard en diep en ik ontvang je langs beide wegen.  Je bent gemiddeld geschapen, maar toch lijk je groter nu.  Het schrijnt een beetje en ik geniet ervan.  Onze lichamen vormen een ingewikkelde knoop die ik niet meer wil ontwarren.

Als je klaarkomt gil je het uit, luid en onbeheerst.  Je schreeuw snijdt door me heen, kust mijn ziel.  Ik hoor er zoveel dingen tegelijk in: uitputting, bevrediging, opluchting, Liefde.  Met een grote L.  

Het doet me pijn, maar het is een mooie vorm van pijn.  Pijn die ik zowel fysiek als emotioneel voel en wil koesteren.  

Je ligt bovenop me en je hijgt.  Je bent moe, je bent al héél lang moe.  Je hebt alles wat je nog overhad aan mij gegeven...  Ik zou willen dat je nu mocht slapen.  Ik dek je wel toe, mijn lief, ik hou de tijd voor je in de gaten.  Ik wil niet dat je in de problemen komt, maar sluit je ogen nu even...  Rol je op in mijn schoot en laat mij je beschermen. Laat mij één keer voor je zorgen in plaats van andersom.  Maar het kan niet... Ik weet wel dat het niet kan.  Niet nu.

In het hete bad doe ik alsof er niets aan de hand is, gedraag ik me luchtig.  Maar ik zie er tegenop om weer afscheid te nemen...  Maar zonder afscheid ook geen euforie als ik je weerzie.  Ik omhels je, kus je.  Kijk even in je ogen en draai me om. 

Nog een paar dagen word ik fysiek aan onze ontmoeting herinnerd...  Mijn vulva klopt pijnlijk, diep in me.  En ik geniet ervan.  Het is het kloppen van je hart dat ik met me mee heb genomen.

Nachtmerrie

Nee, raak me niet aan, alsjeblieft! Laat me met rust!

Maar je blijft maar doordrammen, jengelen als een klein kind dat haar zin niet krijgt. Je bonkt met je hoofd tegen de muur en je schreeuwt, ik word bang, kan het gewoon niet meer aanzien. Dus ik laat je je gang gaan...

Ik knijp mijn ogen stijf dicht en laat de tranen stil over mijn wangen stromen. Hongerig bevoel je me, ik slik mijn walging weg, keer op keer. Ik wil dit niet, en toch voel ik hoe mijn labia zwellen, hoe mijn slipje vochtig wordt. Hoe kan het ook anders, jij weet als geen ander hoe het moet, jij hebt het me geleerd...
Ik schaam me voor deze puur lichamelijke reactie, ik vind mezelf smerig, wil het uitschreeuwen. Maar je bent nog niet klaar met me... Je stroopt je broek naar beneden en komt omgekeerd over me heen hangen.
Een penetrante geur dringt mijn neus binnen en ik stik bijna als je je laat zakken.

Ik doe wat van me verwacht word, snel en werktuiglijk, elke emotie uitgeschakeld. Ik probeer je tong, die zich als een natte slappe dweil tussen mijn benen beweegt, te negeren. Eindelijk voel ik je schokken en hoor ik je steunen...

Hijgend word ik wakker, verlost van deze nachtmerrie... Een nachtmerrie, gelukkig!
Maar jarenlang schrobben onder de douche hebben de nachtmerries niet uit mijn ziel gewassen.

Een vrouw van dertig hoort niet zulke nachtmerries te hebben mama, een kind van tien al helemaal niet...

Mijn vriend, mijn minnaar

Ik wil je zo dicht mogelijk bij me voelen.  Kom, kom binnen bij me. 
Kom toch verder, je hoeft je voeten niet te vegen.
Nestel je in mijn warme vochtigheid en voel hoe ik je omhels.  Hier ben je thuis, hier ben je welkom. 
Het is niet onstuimig, niet eens erotisch.  Je bemint me op een speelse, nieuwsgierige manier.   Ik kijk je even terloops aan en glimlach.  Nu zie je er jonger uit dan je eigenlijk bent, ik merk die jongensachtige sprankel op in je ogen.  De zorgen ebben weg uit je gezicht en ik ben dankbaar dat ik je dit kan geven.
Mijn handen strelen je hoofd, je wangen, en ik moet  tranen wegslikken.  Nee, niet nu.  Niet denken.  Niet piekeren over later, niet boos worden op het onrecht.  Nu zijn we samen, ook al is het maar kort.
Je bent enthousiast.  Ja, mijn lief, je mag. Je onderzoekt gretig al mijn wegen, je komt overal bij me binnen en je haalt even adem als je voelt hoe strak het is. Ik geef geen krimp. 
Met gesloten ogen tast ik je af, luister ik naar je ademhaling.  Weer slik ik de tranen weg.  In gedachten ga ik tellen, om mijn emoties onder controle te houden...  Eén... Twee... Drie... Vier...
Je ademt steeds gejaagder, je kreunt.  Ik klem mijn dijen om je heen en snoer je de mond, ik kus je diep, om het moment vast te kunnen houden. 
Verzadigd zijg je neer in mijn armen.  Ik kijk je voorzichtig aan en zie tot mijn opluchting een liefdevolle blik.  Ik wil je zeggen dat ik van je hou, maar ik kan het niet.  Niet nu, niet op dit moment.  In plaats daarvan glimlach ik en geef ik je een zoen.
Ik volg je naar de douche, maar blijf op een afstand kijken hoe je alle sporen van ons liefdesspel probeert weg te wassen.  Nee, ik kom er niet mee onder.  Ik wil je indruk en je geur nog even vasthouden, maar ook dat zeg ik niet.
We eten nog wat, maar ik heb geen honger.  Die brok in mijn keel zit in de weg.  Uit beleefdheid knabbel ik toch wat weg. 
En dan ga je.  Een zoen, een aai.  Nog een zoen.
Ik voel hoe ik breek.  Nee, niet weggaan! schreeuw ik inwendig.  Maar het moet.  Ik hou me sterk en wuif je lachend uit.  Toch ervaar ik ook gelukzaligheid.  Ik weet dat dit allemaal écht was.  Ja, toch?
Je bent mijn vriend, je bent mijn minnaar.  Mijn lief.  Ik ben jouw kleine geheimpje... 
Fijne vakantie met je gezin, liefste.  Ik zie je graag...